Witte Venda's met Afrikaanse gebruiken

Maandag zijn we eerst maar eens uit gaan slapen. We waren best een beetje moe van alle indrukken van het feest van zondag. Daarom gingen we eerst op ons gemakje ontbijten en toen plannen maken voor de rest van de dag. Matthijs, Elise en Steff wilden in de buurt blijven om Steffje ook een rustdag te gunnen. Zij bleven dus in het dorp en konden gelijk even boodschappen doen voor de hele club.  De rest ging naar het noorden van Venda om The Big Tree te bekijken. Maar eerst gingen we met z'n allen naar ons oude huis. Leuk om te merken hoe bij een ieder de eigen herinneringen weer boven kwamen. Matthijs en Elise gingen vervolgens met Steff het dorp in. Elise trok heel veel bekijks met haar draagzak waar Steff heerlijk in zat. Ze werd door iedereen aangesproken, en de mensen vonden het allemaal prachtig!

De rest ging dus naar The Big Tree, dat is de grootste boom van zuidelijk Afrika

Lotte vertelt:

Toen we aankwamen parkeerde opa de auto en gingen we naar de boom. Ivan en ik vonden het gelijk een goede klimboom. Dus begonnen we aan onze tocht. De boom voelde net aan als plastic dus het was best glad... Maar wij vonden daar een oplossing op; blote voeten! De takken waren echt heel dik dus dat was best wel vet! Er stonden allemaal namen in de boom gekrast, maar wij deden dat niet, dat vonden wij zonde. De boom is zo groot dat papa erin kon. De boom was namelijk hol van binnen. Daarna hebben we lekker gepicknickt en zijn toen verder gereden naar Vho Ella.  

Oma gaat weer even verder:

Het was even puzzelen voordat we Vho Ella (collega zendingswerker en goede vriendin) hadden gevonden - ze was niet thuis, maar geen nood: in een Venda dorp weet altijd iedereen waar je bent, dus na even rondvragen hadden we haar gauw gevonden. Het was heel erg leuk om haar weer te zien en even met haar te kletsen.

Omdat dit onze laatste dag in Venda was hadden we bedacht om 's avonds uit eten te gaan met z'n allen. Er was even een logistiek probleem: we zijn  met zijn twaalven  en de campers bleven op de berg, dus hoe komen we bij het restaurant? We besloten het op z'n Afrikaans aan te pakken en met zijn allen in de 9 persoons bus te gaan. Voor de kleintjes hadden we gewoon de zitjes in de auto gezet en de rest ging stapelen. Grote pret natuurlijk, vooral voor Lotte en Ivan :))

Toen we net weg wilden gaan kregen we nog onverwacht bezoek: de hoofdman himself kwam met zijn vrouw naar ons toe om ons persoonlijk te feliciteren met ons huwelijksjubileum. Hij begreep wel dat we geen tijd hadden om hem uitgebreid te ontvangen, (het halve gezin zat al in de auto) maar hij wilde toch nog even iets overhandigen.Er kwam een enorm pakket uit de auto, stevig ingepakt in hartjes papier :)))  Ge en ik moesten dat natuurlijk openen en er kwamen 3 prachtige collages uit met Afrikaanse taferelen en voorwerpen.  Gelukkig hebben we nog even om te bedenken hoe we dit gaan vervoeren in het vliegtuig.

Dinsdagochtend moesten we afscheid nemen, niet alleen van Venda, maar ook van Els, Robin en Jasper die een andere route nemen en in Zuid Afrika blijven. Voordat we vertrokken hebben we eerst samen onze God gedankt voor dit hele bijzondere weekend en ook gebeden voor de reis die nog voor ons ligt.

Corjan en Reina vertrokken rechtstreeks naar de grens, maar de busrijders moesten eerst naar de dichtstbijzijnde grote stad met een Avis vestiging om de bus om te ruilen. De bus die we hadden was nl.  te nieuw en mocht niet mee over de grens naar Botswana. Gelukkig was alles prima geregeld (Ge is niets voor niets preferred customer)

 en stond er een keurige bus voor ons klaar. Nu hadden we na het feest nog een flink stuk taart meegekregen waar me met z'n allen met geen mogelijkheid doorheen kwamen - en omdat we dat natuurlijk niet zomaar weg konden gooien in Venda hadden we het meegenomen in de bus. Elise en ik besloten ter plekke om dit aan de Avis meneer aan te bieden en het werd met gretigheid ontvangen! We moesten natuurlijk wel even uitleggen wat we nu toch met een weddingcake in Zuid Afrika deden.... Toen we even later een van de schoonmakers langs zagen komen met een flinke brok taart in zijn hand en mond en een glimlach van oor tot oor wisten we zeker dat onze cake een goede bestemming had gevonden :)

We arriveerden bijna tegelijk met Corjan en Reina bij de grensovergang naar Botswana. Alls verliep heel voorspoedig, maar helaas was er maar 1 loket waar  de auto's moesten worden ingeklaard, dus dat leverde een dik uur wachten op. We zijn maar lekker gaan zitten en hebben samen met Lotte en Ivan een spelletje gedaan om de tijd te doden.

Gelukkig kwamen we nog voor het donker in Palapye aan waar we onze eerste overnachting hebben geboekt.

Het was wel even zoeken, en ook wel weer heerlijk Afrikaans.. Overal stonden aanduidingen die ons naar het kamp moesten brengen, behalve midden in het dorp - dat werd dus het betere speurwerk, waarbij we uiteindelijk dankzij een vriendelijke meneer die wel even voor ons uit wilde rijden, het kamp vonden.

De sfeer hier is net zo relaxed als de aanduidingen: zonder dat ons gevraagd werd naar een reservering kregen we sleutels van de huisjes en Corjan mocht zelf een plek uitzoeken voor de camper. 's Avonds werd er een buffet gemaakt waar we gewoon bij aan konden schuiven- allemaal in de open lucht - dus heel koud, maar gelukkig met een lekker vuurtje waar we bij konden zitten om warm te blijven. Ook dit was weer heel relaxed allemaal: het buffet zou om half acht  beginnen en wij zaten er dus ook echt om die tijd - maar het was al half negen geweest voordat er echt iets van eten op de tafels stond. Lotte en Ivan zijn al echte " bushkids" Ze vinden het Afrikaanse eten heel erg lekker, vooral het vlees.  Die hebben dan ook heerlijk zitten kluiven aan een t-bone steak ter grootte van een ontbijtbord.  

We genieten van alle reacties dus we hopen  dat jullie ook nu weer gezellig zullen reageren.