Dobberende zonsondergangen en donderende rook

We zijn nu al een paar dagen in Senyati en hebben het hier ontzettend naar onze zin. Het kamp ligt in het wildgebied van Botswana en dat betekent dat de mensen en de wilde dieren hier het land moeten delen. Zo kan het gebeuren dat je op weg naar de supermarkt gewoon olifanten tegenkomt, of giraffes die je nieuwsgierig staan aan te kijken. Hier in het kamp geldt datzelfde, er zit geen hek omheen, alles loopt gewoon over het terrein. Een van de leuke dingen hier is de " bunker" , dat is een soort tunnel die uitkomt vlak bij de waterplaats waar het wild komt drinken. Voor Ivan is dat wel een hele belevenis, vooral toen hij in de bunker naar een groep drinkende olifanten zat te kijken en een olifant met zijn slurf bijna zijn gezicht aanraakte.

Het is een bijzondere ervaring om zo in het wild te leven en we moeten uitkijken dat we niet een beetje

nonchalant worden: vanmiddag liep ik van de receptie terug naar ons huisje toen Matthijs, die achter me liep, riep: he ma, er loopt een olifant naast je... had ik dus helemaal niet gezien :))

Een van de meest indrukwekkende momenten was wel toen er ineens een enorme stofwolk verscheen en  een kleine 200 buffels kwamen drinken bij "ons" watergat.  Net zo snel als ze kwamen waren ze ook ineens weer verdwenen. En het volgende moment lopen er weer mensen waar net die buffels zijn geweest - het blijft een bijzondere ervaring.

We zitten hier vlakbij de Chobe rivier en het leuke daarvan is dat je er een bootsafari kunt maken. Nu was het natuurlijk niet mogelijk om met ons kleine Steffje drie uur op een open boot te gaan varen, dus hadden we bedacht om ons maar op te splitsen - en zo kon het gebeuren dat Matthijs en Elise zaterdagavond de rivier op gingen en de rest van het gezelschap dezelfde tocht op zondag maakte. De " achterblijvers" moesten voor het eten zorgen.  Matthijs en Elise kwamen met prachtige verhalen en schitterende foto's weer bij ons terug. Het grootste avontuur was wel dat tijdens het laatste deel van de tocht de boot problemen kreeg met de stuurinrichting en het hele gezelschap moest overstappen op een andere boot om uiteindelijk  weer veilig thuis te kunnen komen.  Natuurlijk waren de achterblijvers wel een beetje jaloers op zoveel avontuurlijks, maar geen nood- toen wij de volgende dag op de boot stapten en na twee uur varen zaten de genieten van een schitterende zonsondergang op het water - hield ook onze boot het voor gezien en moesten we eerst gesleept worden naar een soort haventje waar een andere safariboot ons op kwam halen. Alles werd onder vrolijk gelach afgehandeld, ach ja, this is Africa!

Vanmorgen werden we om 7 uur opgehaald door twee busjes waarmee we naar Zimbabwe gingen om de Victoria Watervallen te bewonderen.   Hadden we in eerste instantie even onze bedenkingen over dit vroege tijdstip, al snel bleek dat dit een hele juiste beslissing was. We waren als een van de eersten bij de grens en konden gelijk geholpen worden. In deze hele drukke grenspost was er wel 1 loket open dat bemand werd door twee mannen. De ene was strikt voor het ontvangen van geld- plus de daarbij behorende administratie. Een serieuze zaak die allemaal met de hand geschiedde en (echt waar!) in drievoud met carbon ertussen werd geadministreerd. De man er naast was de " paspoortman".  Zodra de gelden betaald waren - en dat was nog best lastig want er was op dit vroege uur nog geen wisselgeld - gingen de paspoorten in een bakje, waar beambte nummer twee ze weer uithaalde en -  na alles grondig gecontroleerd te hebben - van een werkelijk royaal visum voorzag.  Intussen arriveerden er de nodige safaritrucks en iedereen mocht achter aansluiten - men liep er geen stap harder om...Onze chauffeur, een gezellige en goedlachse Botswaanse dame, vertelde dat de rij wachtenden soms tot ver buiten het douanegebouw kan oplopen.. Wij blij dat we er om kwart over 7 stonden!      

Al om 9.00 waren we bij de VicFalls en het was weer een machtig gebeuren. Omdat het winter is zijn de watervallen niet helemaal vol, maar daardoor is er ook niet zoveel spray (mist) en is de zichtbaarheid dus heel goed. De inheemse naam van de watervallen is Musi oa Tunya en dat betekent: de rook die dondert en dat is een hele mooie benaming voor dit wereldwonder!

Corjan en Reina hebben " hun " plekje weer teruggevonden en zagen hierin een goed moment om elkaar nog eens uitgebreid te zoenen, ditmaal gadegeslagen door hun twee kinderen  die het natuurlijk niet konden laten om het een en ander uitgebreid van commentaar te voorzien.

We waren natuurlijk  niet de enige toeristen en het gebeurde regelmatig dat we even moesten wachten als er mensen een foto aan het maken waren. Zo kwamen we een leuk jong  stel tegen dat een beetje met ons op liep en die heel veel foto's van elkaar aan het maken waren. Op een gegeven moment kwam natuurlijk de vraag aan ons of wij even een foto van hen samen konden maken - en natuurlijk wilden we dat! Maar ze hadden wel een speciaal verzoek, ze wilden met Steff op de foto! Dus werd Steff  met zijn blauwe ogen en witte haren , in zijn wandelwagen,  tussen twee lachende zwarte mensen geparkeerd en zo ging het stel op de foto. Steff genoot van alle aandacht en lachtte voor elke foto, wat een dierbaar moment was dat!

Het was voor Ge en mij fijn om te merken dat het weer een stuk beter gaat in VicFalls- toen we er in 2009 waren was alles (letterlijk!) dichtgeplakt met krantenpapier en kon je nauwelijks iets krijgen. Nu zijn er weer leuke winkeltjes en ziet alles er een stuk beter uit. Zo kwamen we voor de lunch terecht bij Lola's tapas en dat was ongelooflijk leuk en gezellig. Lola zelf (een pittige Spaanse dame) kwam bij elke tafel langs en zorgde er voor dat iedereen het naar de zin had. Er was traditionele muziek en dans en het eten was heerlijk. Daarna nog even souvenirs shoppen en toen weer terug naar Botswana - wat een topdag! Morgen verkassen we weer - we zijn alweer aan onze laatste week bezig. Nog maar even niet aan denken....